در چند دهه‌ی گذشته، توسعه‌ی پرشتاب شهرها به‌تدریج از پیوند مردم با طبیعت و گوهرهای زیستی (میراث طبیعی ) کاست. من بر این باورم که هر شهر و مردمانش می‌بایست پیوند انسان، شهر و طبیعت را ترازمند سازند و گوهرهای زیستیِ به‌جا‌مانده از نیاکان خود همانند باغ‌ها، رودها، دره‌ها، کوه‌ها، چشمه‌ها، کرانه های دریا و مانندانهارا به‌درستی پاس دارند و آن‌ها را به شایستگی به دودمانهای بعد تحویل دهند ، وگرنه، شهرهایی غم‌انگیز و بی‌روح خواهیم داشت با انبوهی ارساختمانها وتوده‌هایی از ساختمایه ها ،با شهروندانی افسرده، پرخاشگر و شرمگین در برابر نیاکان و دودمانهای آینده.